Tybet

Lhasa, stolica Tybetańskiego Regionu Autonomicznego.

Nie był to początek naszego wyjazdu do Chin, ale chyba mam z Tybetu najładniejsze zdjęcia. Lubię bardzo góry, chociaż za wyczynowca się w tej dziedzinie nie uważam. (Góry - nawet te największe, jakie do tej pory odwiedziłam - też mnie lubią, o czym poniżej.) W Tybecie nie widziałam Everestu niestety, ale też było ładnie... choć nie o ładność w europejskich kategoriach chodzi... A czy ten region faktycznie jest taki "autonomiczny" i jak to wygląda z perspektywy 3 630 m n.p.m. to może kiedy indziej...

Tak wyglądał nasz krótki przelot z Chengdu do Lhasy - poprzedzony był przejściem przez kontrolę na lotnisku w Chengdu. Cóż... prześwietlali nam nie tylko plecaki, kurtkę, ale również buty. Jakieś to takie śmieszne jest, bo co ja w tych butach schowam? Przecież te ulotki "wolny Tybet" to i tak miałam w bagażu głównym ;P Potem jeszcze były turbulencje, jakich w życiu nie pamiętam, nawet na dłuższych trasach...

Spędziłyśmy w Tybecie ok. 4 dni (byłyśmy jeszcze wyżej niż Lhasa, w Szigatse (Xigazê) 3 870 m n.p.m.). Przewodnik okazał się jakimś mega giganciarzem i niemiłym człowiekiem. Dość stwierdzić, że na koniec zostawił nas pod dworcem kolejowym w półmroczny zimny ranek, bez słowa pożegnania i jeszcze wypełnił "uprzejmie" za nas ankietę dot. naszego zadowolenia z jego przewodnickich usług(!!!). Był dla siebie bardzo łaskaw w opiniach. :D Na dworcu już wiedziałyśmy, jak sobie poradzić. W końcu była to już nasza kolejna podróż w soft sleepers ;)) jednak zdecydowanie moja pierwsza podróż pociągiem jadącym na wysokości 5.000 m n.p.m., z wtłaczanym do przedziałów tlenem oraz trwająca dzień, noc i dzień. Baaaardzo długo. Ale niech żyją karty, scrabble i towarzystwo (polskie i japońskie - to ostatnie specyficzne i dość zabawne przy bliższej obserwacji - ciągle robili nam zdjęcia znienacka i chyba myśleli, że z ukrycia i że nie widzimy;)).

Osobliwości Tybetu:
- słynna herbatka z masłem z mleka jaka faktycznie istnieje. Nie jest to mit! Przykro mi, nie mogłam się zmusić do jej wypicia. No nie mogłam i już. Nie wiem, zatem, jak smakuje.
- generalnie jakowe wszystko co tylko możliwe (bo słodycze też pachniały masłem jaka, i świątynne świece też były z masła jaka, i ludzie też tym masłem pachnieli) i samo mięso jaka, które trochę śmierdzi i jest twardawe 'pod zębem', ale daje się zjeść.

- ludzie, którzy chodzą ubrani w tradycyjne ubrania (kobiety w długie spódnice do kostek z takimi jakby fartuchami pasiastymi). Gdzie na Mazowszu spotka się jeszcze kobietę (nawet nie całkiem jeszcze starą), która chodzi w tradycyjnym mazowieckim stroju (jak Pyza z kreskówki w "Domowym przedszkolu";))...?

- ludzie, którzy tarzają się* przed świątynią, tłoczą się do ołtarzy z każdym możliwym przedstawieniem Buddy, Bodisatwy, Sakjamuniego, króla Songtsena Gampo i innych; ludzie, którzy taszczą ze sobą wszędzie pudełka lub termosy pełne masła z jaka (które trzeba ofiarować).
*) to jedyne określenie przychodzi mi do głowy, ponieważ nie wiem, jak nazywa się taki rodzaj modlitewnego rytuału.Ale czy te Tybetanki nie są ładne? Takie uśmiechnięte, wesołe... podobają mi się te paski wplecione w warkocz.

- słodycze - Tybetańczycy umieją robić słodycze (może ze względu na dużą utratę energii na takiej wysokości i konieczność jej uzupełnienia?). Chińczycy nie umieją. Posłodzona masa z fasoli to nie jest słodycz. Nigdy nie był i nie będzie! Kropka. Wykrzyknik! Tybetańczycy robią normalne toffi, czekoladę (która bardziej przypomina nasz swojski dawny wyrób czekoladopodobny, ale zawsze coś). Chińczycy, mimo swojej bogatej liczącej kilka tysięcy lat kultury, nie odkryli jeszcze "używki" o nazwie czekolada. A już na pewno nie udało im się go podrobić... choć wszystko inne już skopiowali... z różnym skutkiem.
Tybetańskie słodycze uratowały nam życie. Rzuciłyśmy się na nie (na początku naszego trzeciego i ostatniego tygodnia pobytu w Chinach) jak wygłodniałe lwiątka. W sklepie pani pozwoliła próbować cukierka KAŻDEGO rodzaju. Ale mieli z nas ubaw! Kupiłyśmy całą torbę. A przed wyjazdem poszłyśmy po drugą. Zanim dotarłyśmy do Pekinu (skąd miałyśmy samolot do Europy) zostało nam kilka cukierków ;)
- brud i syf (niestety) i niedziałające toalety w hostelu. Najfajniejsza była ta, której "spłuczka" była rondelkiem do nabierania wody z cebrzyka. :D I jeszcze ta, której przegródki sięgały nam do pasa. "Intymnie". ;)
- wysokość - choroba wysokościowa (nudności, ból głowy, zawroty głowy) mnie nie dopadła nawet w Szigatse, ale jak wchodziłam do Pałacu Potala to me biedne serce mało się z piersi nie wyrwało ;D
- wszechobecne chińskie flagi - najsmutniejsza jest ta powiewająca na czerwonej części Pałacu Potala, bo ten pałac (jako dawną siedzibę dalaj lamy) Tybetańczycy traktują jak świętość.
- podróż pociągiem baaaaardzo długo i dość wolno, ale fajnie, bo można oglądać zwierzątka przez okno i widoki były piękne, a mróz był... za szybą ;)
- ileż ci Tybetańczycy mają różnych pierdół do sprzedania!!! Maski, biżuteria, kamienie, naczynia, skóry, przedmioty związane z buddyzmem (posążki buddy included). No wszystko! Ale nie wszystko jest do sprzedania dla każdego. Zainteresowały nas szmaciane torby w kolorze brąz/musztarda/żółty. Okazało się, że są dla mnichów. Pani nie chciała nam ich sprzedać. To chyba dobrze...?

ulica Barkhor (główna, handlowa, prowadząca do świątyni) - wojsko na każdym rogu najmniejszej uliczki. Zdjęć nie będzie, bo przewodnik jasno powiedział, że nie wolno nam robić zdjęć żołnierzom. Nie chciałam tam zostać na stałe w jakiejś zimnej celi za nic w świecie, więc posłuchałam... chociaż może jednak - tak ładnie tam było. Sami zobaczcie:

W drodze z Szigatse do Lhasy
W drodze (koleją) z Lhasy do Xi'an



Jednak nie zostałyśmy ;) Z Pekinu wróciłyśmy przedwczoraj (4 listopada) do domu. Dobrze. Jak to zawsze w domu!